Glamourgirl’s World: Pijnlijden in St. Tropez

Ze is mooi. Ze is stijlvol. Ze is glamourous. Ze is fotomodel. Ze reist over de hele wereld en onmoet veel celebs. Single, maar verliefd op haar nieuwste paar Louboutins. Ze reist, netwerkt, shopt en wordt uitgenodigd voor de hipste feestjes over heel de wereld. Wie ze is? Wie zal het weten… Elke maand biedt onze Glamourgirl jullie een kijkje in haar leven waar mode, feestjes en netwerken een hoofdrol spelen. Welkom in de wereld van de Rich & (less) Famous, welkom in de wereld van Glamourgirl…

St Tropez

I love to travel in style. Véél te veel baggage neem ik mee richting Schiphol. Gelukkig vlieg ik businessclass; daar doen ze vaak niet zo lastig. Voor mij in de rij staat Yvke Sturm met haar ontzettend mooie vlam. Wel een heel mooi stel.
Als ik aan de beurt ben, til ik met hevige inspanning mijn koffer op de band. 32 Kilo. Ai! Heel onschuldig kijk ik naar het meisje achter de bali. Het blijkt Shanna Breukhoven te zijn (blijkbaar is ze grondstewardess), en ze lacht naar me. Gelukkig.
“Een beetje overgewicht!”, zegt ze. “Nee, hoor, ik weeg al jaren 52 kilo en past perfect bij me!”. Ze lacht en belooft mijn ondergewicht te verrekenen met het overgewicht van mijn koffer.

Zo! Mijn koffer, vriendin F. en ik zijn onderweg naar St Tropez en vliegen aan op Nice. We worden opgewacht door een aardige monsieur die met een bordje met mijn naam erop staat te zwaaien. Hij heeft binnen no-time onze baggage en levert ons netjes af bij een andere monsieur met een auto. We rijden twee minuten en komen aan bij de heli-platform waar ons laatste vervoermiddel op ons staat te wachten en ons vervolgens, volledig in style, naar St Tropez zal brengen.

Na de landing op een stuk grond dat hoort bij de villa van een geode kennis, stappen we in een Bentley met geblindeerde ramen en rijden we door naar een ware film-set; La Réserve de Beaulieu. We lunchen daar terwijl onze baggage alvast naar het hotel wordt gebracht. We drinken heerlijke rosé van Ott Domaines, en besluiten daarom Monsieur Ott himself even te bellen. Sinds het ‘Don’t Tell My Booker-diner’ in Parijs heb ik hem niet meer gezien. In mijn allerbeste frans-engels vertel ik dat we een lang weekend in St Tropez zijn. Hij blijkt in de buurt te zijn en komt dit weekend nog wel even aanvliegen.

Tijdens de lunch maken we ons plan voor de aankomende vier dagen. We hebben een aantal afspraken, maar verder wordt het vooral: bezoekjes aan de Spa, shoppen, lunchen, dineren en wellicht een beetje uitgaan. Even uitrusten, in plaats van continu (net-)werken. Ik ben namelijk lichtelijk overwerkt en heb even een boost nodig om de wereld weer aan te kunnen. Ik merk helaas nog steeds dat je als vrouw in deze mannen-georiënteerde businesswereld overal tien keer zo hard voor moet werken. Daar word ik soms een beetje moe van. Niet eens echt van dat harde werken, maar van die denigrerende opmerkingen die je vaak krijgt van omhooggevallen zakenmannen.

Onze kamer in het Byblos blijkt prachtig. Met beleid zet ik al mijn pumps in de geweldige walk-in closet en hang mijn outfits voor de komende dagen op. Vervolgens bel ik naar de Spa en maak een afspraak voor de volgende dag; een full-body massage, mani- en pedicure. Spontaan krijg ik zin om naar de stoomkamer te gaan voor een voorproefje. Ik trek de witte hotelkamerjas aan en loop op mijn hotel-slofjes naar de Spa.

Er zitten twee mannen, eind dertig, begin veertig. “Bonjour”, zeg ik en ga zitten met mijn (gelukkig) oversized-hotel-handdoek om. De warmte en eucalyptusgeur komt mij tegemoet. Heerlijk, hier was ik echt aan toe!
De ene man staat na tien minuten op en loopt naar buiten. Na vijf minuutjes komt hij weer binnen. De andere man zegt ons nu gedag en blijkt niet meer terug te komen. Na twintig minuten in de stoomkamer loopt de ene man weer naar buiten en vervolgens wéér naar binnen. Hij gaat weer zitten en begint te lachen. “Cava?”, vraag ik.
“Non, cava pas”, zegt hij, “Ik zat hier hooguit twee minuten toen jij binnenkwam en ik hou dit gewoon niet vol! Het is zo benauwd en warm, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen dat een vrouw het hier langer volhoudt, dus ik blijf hier net zo lang zitten tot jij het opgeeft! Hoe doe jij dit?”. Ik leg hem in mijn beste frans uit dat ik nou eenmaal een vrouw ben en dat mijn lijfspreuk ‘wie mooi wilt zijn, moet pijnlijden’ is. Na een tijdje vertrekt hij, verslagen door een vrouw, waarna ik vervolgens met opgeheven hoofd de stoomruimte uitstap. Na deze overwinning kan ik natuurlijk dit hele weekend én de wereld weer aan!

A tout a l’heure!

Bisous,
Glamourgirl

De volgende column van Glamourgirl lees je op 1 september op Glamourblog.nl!

Lees ook:Glamourgirl’s World: Jetsetten, Shoppen & Champagne…
Lees ook:Paris feest er op los in St Tropez (zie foto’s)
Lees ook:Doelman Real Madrid zet naaktfoto vrouw op Twitter
Lees ook:Glamourgirl’s World: Brad en Angelina in Cannes
Lees ook:‘Jongen in ballon’ Falcon: “It was for the show”