Wie mij volgt op Twitter, heeft waarschijnlijk mijn moppertweets betreffende Ramses Shaffy voorbij zien komen. Misschien zou ik de onderliggende reden moeten toelichten, voordat alle Shaffy fans zich tegen mijn keren. Ook ik vind het verdrietig dat Ramses is overleden. Voor hem zelf zal het misschien een opluchting zijn. Volgens Henk van der Meijden was hij zelfs nieuwsgierig naar de dood. Dat neemt niet weg dat hij dierbaren achterlaat, die nu zeer verdrietig zijn. De glorietijd van Ramses was in de periode dat ikzelf een tiener was. Op die leeftijd heb je nu eenmaal een andere muzieksmaak. De muziek van Ramses kan mij tot op heden echter nog steeds niet bekoren. Smaken verschillen nu eenmaal. Met de “artiest” Ramses had ik dus weinig op en de “mens” Ramses heb ik persoonlijk nooit gekend.
Mijn gemopper had dan ook geen enkele betrekking op de persoon Ramses Shaffy. Het irriteert mij echter wel hoe wij in Nederland met onze “sterren” omgaan. In onze omliggende landen worden artiesten die ooit heel groot waren tot na hun dood gerespecteerd en in ere gehouden. In Spanje en Duitsland zie je vaak stokoude artiesten in televisieprogramma’s verschijnen. Artiesten die ooit wereldfaam genoten worden met een minuten lang durende staande ovatie ontvangen. Soms zie ik daar artiesten verschijnen die ik zelf dus ook helemaal vergeten was. Wie kent Vicky Leandros, Dalia Lavie en voormalig songfestival winnares Nicole Hohloch nog? In Duitsland zijn het nog steeds gevierde sterren.
In Nederland is dat heel anders. Wanneer je als artiest geen geld meer in de lade brengt bij de sponsoren van programma’s, wordt je al snel bij het oud vuil gezet en kraait er geen haan meer naar jou. Wij leven hier zeer vluchtig en racen van de ene naar de andere hype. Maar niet alleen de sponsoren en televisieproducenten zijn hier schuldig aan. De Nederlanders, in zijn algemeenheid, zijn vlak en ongeïnteresseerd. Ooit sloegen wij elkaar de hersenen in om een concertkaartje van Frans Bauer te bemachtigen. Zonder moeite kreeg hij Ahoy dan ook een week lang volgeboekt. Tot er weer een nieuwe ster aan de hemel verschijnt. Je kunt nu al zien dat de trend is ingezet en Frans al langzaam naar de achtergrond verdwijnt. Alleen de echte die hard fans zullen hem nooit vergeten.
Ramses kreeg de laatste jaren weinig belangstelling. Slechts een handjevol radiomakers draaiden zijn platen zo nu en dan. Nu de “vergeten” artiest is overleden, worden alle programmeringen omgegooid. Alle zenders lassen avondvullende praatprogramma’s in. Er komen vele bekende Nederlanders voorbij die allemaal iets over Ramses te zeggen hebben. Onder deze bekende Nederlanders zijn er er slechts een paar die recht van spreken hebben. Mensen die intens met hem gewerkt hebben zoals Liesbeth List, die nu haar soulmate heeft verloren. Zij is naar alle waarschijnlijkheid de enige die hem echt heeft gekend. De meeste mensen die nu zo nodig iets over hem willen vertellen, hebben hem waarschijnlijk al jaren niet of zelfs nooit gesproken. Wie van hen zal hem een bezoekje hebben gebracht of een kaartje hebben gestuurd toen hij ziek was?
Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat er aandacht aan hem wordt geschonken. Er is immers nog een hele generatie die mooie herinneringen heeft aan de muziek van Ramses. Het wordt echter heel naar wanneer er weer mensen opstaan, die zich belangrijk willen maken ten koste van zijn dood. Mijn irritaties komen dus voort uit de overdreven verheerlijking van een persoon door mensen die het eigenlijk koud laat. Zolang zij zelf maar weer even in de belangstelling staan. Met alle respect voor Ramses had ik gisteren dus totaal geen behoefte aan deze programma’s.
Liefs,
An
An de Wit-Akkermann is moeder van twee volwassen kinderen en getrouwd met Peter. Ze is spiritueel coach en heeft een heldere en duidelijke kijk op de wereld. In 2006 schreef ze het boek Rimpels op je Ziel over haar bijzondere levenservaringen. Door haar werk en in haar omgeving heeft ze regelmatig te maken gehad met bekende en minder bekende Nederlanders. Hierdoor heeft An een geheel eigen, maar warme kijk en visie op de wereld van de ‘Rich & Famous’. In haar columns op Glamourblog.nl zal ze deze menselijke en spirituele visie op actuele gebeurtenissen dan ook regelmatig met onze lezers delen. Lees alle columns die An voor Glamourblog.nl schreef hier. Volg An ook op Twitter!
Lees ook:Beau en Geer zingen Ramses Shaffy in Popstars
Lees ook:An Schrijft: Op glad ijs met Patty Brard en Gordon
Lees ook:Yvon Jaspers en Frans Bauer de ‘Aardigste Bekende Nederlanders’
Lees ook:Christian’s Column: Welkom in mijn wereld!
Lees ook:Lucky TV blundert met filmpje over ‘dood Beatrix’ (zie video)
Het spijt me, ik herken dit niet en vind het ook ook onzin. Hij heeft ook in zijn laatste jaren (veel) aandacht gehad. Wellicht minder dan in zijn gloriejaren maar dat lijkt me logisch.
En ach dat de BN wereld een wereld van ego’s is, is al zo oud…….. En dat maakt het nu juist zo aantrekkelijk voor de andere burgers.
Wat een onzin column .mensen die zich belangrijk willen maken ten koste van zijn dood heb ik niet gezien op tv
Hij kreeg nog steeds aandacht en het is logisch dat er bepaalde programma’s opnieuw worden uitgezonden na zijn overlijden
Lekker Nederlands, Een overschatte artiest welke alleen bij 55 en hoger nog vers in het geheugen ligt. De TV heeft wel vol gestaan met mensen die blijkbaar elke dag bij hem langs gingen? Echter in het TV programma met Ivo van jl bleek dit heel anders te liggen. Hij voelde zich eenzaam en in de steek gelaten. Dus hoezo, iedereen kijk naar hem om. Op zijn trouwe vriendin Lis na natuurlijk.
Hij was niet anders dan welke artiest dan ook. Als mens bijzonder, maar dan was Herman Brood of duizenden andere Nederlanders ook. Hij is dood, op naar een ander artiest.